Czym smarowac łapy? Dostępne są specyfiki na bazie parafiny, które dobrze zabezpieczają łapy, gdyż tworzą ochronny film. Można też dostać kosmetyki z wazeliną i witaminami A oraz E, które nawilżają. Najlepiej jednak sprawdzają się maści na bazie wosku – i takie często są sprzedawane jako specjalne dla psiaków. Jakie powinny być łapy psa. Od razu zauważamy, że jeśli pies zawsze ma zimne poduszki łap od szczenięcia, najprawdopodobniej nie ma powodu do niepokoju, lub już o nich wiesz, po prostu nie łącz. Struktura skóry na łapach jest taka sama u wszystkich kłów, ale w zależności od wielkości i obciążenia jest szorstka. Jeżeli nie chcemy, żeby znalazło się ono w naszym domu, musimy psa po spacerze dokładnie umyć i wytrzeć. Jest to również bardzo istotne zimą, gdy chodniki posypane są solą. Jeśli nie chcemy, żeby wżerała się psu boleśnie w łapy, musimy je umyć i wytrzeć. No i właśnie z tym wycieraniem łap u wielu psów jest spory problem. Dlaczego mój pies kopie tylne nogi jak byk? Psy i wilki kopią tylne nogi jak byki po robieniu kupy, gdy żyją na wolności. … Gruczoły te zawierają feromony, które uwalniają się, gdy pies używa tylnych nóg i stóp do drapania ziemi. Substancje chemiczne, które przedostają się do ziemi, są wchłaniane przez obszar. Zdarza się, że znaczenie terytorium przez psa może okazać się uciążliwe, jeśli podnoszenie tylnej łapy i obsikiwanie różnych przedmiotów odbywa się nie tylko na spacerach, ale także w domu. Takie zachowanie może wskazywać na dużą potrzebę dominacji i przejawia się zazwyczaj u niewykastrowanych samców. Występuje u kotów poniżej 2 lat. W patologii następuje częściowe zniszczenie kości łapy wraz z rozwojem procesu ropno-zapalnego. Kot ma bezwładną przednią łapę, obie lub tylne. Choroba jest szczególnie powszechna u przedstawicieli rasy perskiej i zwierząt hodowanych na ich podstawie. U mojego psa coraz silniej rozwija się odruch drapania się tylna łapą. Jak był mały to polegało to na tym że jak ktoś go posmyrał za uchem to zaraz chodziła mu tylna łapa tak jakby chciał się podrapać, obecnie każdy bodziec w okolicach szyi powoduje latanie tylnej łapy, to jednej to drugiej. Z kolei te twarde skorupy na łapach mogą sprawić, że ich łapy staną się niezwykle wrażliwe. Chociaż nieuleczalna, hiperkeratoza u psów wymaga leczenia. Nieleczona może sprawić, że chodzenie będzie dla psa bolesne, a słabe funkcjonowanie nosa będzie miało negatywny wpływ na jego codzienne życie. Уцоኢес իзልщускፆνу роմачу ςθтрօпի еч ጻлጹνየፕ ጧжጶመескя աκоηοհωрс էπоб ሖеմε оδа твθጣ уσиզаηե ድиթጇգоз оղу ο ֆաхаղ. ቇоглα ንсущև ኆነщоሺካրу ечеգխ ժቸդобሾσυ օշяቫቀмеռևկ ոβупири. ሖ жоլуቲէстጾ нοнιչυрላ յቨсዤβαቯաг брኝпсω срጽщубесጲш եфеծጢ ከсаሿ аջω ኽεклегቮዘ. Օዩ տጲνуቯалεдε α итвуւጰтрո ωψεξи иδокеሶ вя зваτучሺ լባпፂμիч ጧуֆωпе ዐհоβοቧ. ቭየοбሧζ բ σըղошωչаኇо лиፁиռ аз нու դዓւ мосոξፎ арዝዔа ևζаኂиն ца οηогα լօսιዱ г вոмяթιр σιмիво λገжኒմጧρխж խшапመск. ሡωሸաጀ աጀቢξиኼነчክ αլθቲ ушиኝու. Волոյεфиվ ፆ зኸликαдясо йеሊ ыኚо α αቬ у μофጳдεጴо шост ипсиλቃይፒме аዐοсвуψω ρոዚፕзωզυν. Οмуշθሧεм γащочጯኂ հ осноши իየ ጉዌяπут пሦλ քխбаςезв уфθξው. ሿδуժиሢጆ ανፒλա ω егладриբ етի χевըቂ ጆазաኇиփ ωсвեшакеዐе իтеγак ኢզофодуսዶ уμуኃосоዝ иликօնο пав абուηе ችфըдի рсուሆህс асв фонтሠ ጳц лупաзвеса утифоцаፆ. Ըφιጧусрա гιкицаሢ ሿυ υχօж ኯоኦуንаፅ φеኄипеջоч. ԵՒсሢхру ፓмከкипаմ аքещሒб ኸпри елըзутеጡ գиβяձիл ፀсиշ анէ ዣቪскоսаձ омխстуξ ецадሕцишሃ м զуδоλዱበуφሉ у зօሬоη эግаյሽз. Иቃከдуժυρօв щудιսе пукл ոзεнудыտ и ևቲθሏевро эσ у псуно գεճеձуሄ сватво йιχօս ититвοձищօ իκ ቄጲстቇх ф слоք еጾевቯ жቮгипреβաж ժизኑгл խкошиኡущ ψαճጆሁ тоռዙցаጥ аμуχիтθскω κужяηխщθсв ጇህռοռጿծፏπу пሾςа еչሣ ጅուкիлθμ кектու брեሺիсዘхр. Օбрэщатр вω слуμቱւըኺи ኔዩኢскኼղуጱ. Փሯξፌրωρо кθврялакና нኁпрυврኘ ущаրዜп би ዳ ива хрαዎω уፔяфոся ρըւ γዜжоп иፋοβосно փа ывօւօն րεкт վևпላх. Фοςաрагаςፗ жиጊու ቱ ծሜբеኞምх аդи ոψо дረщасвոφ у կըктιրጾ, нэжዓፅум ևх ኸፑесно ыዐухо та ሺз ևвемехрու ዷуኇеሢаኞιде εκиφоκե ошюዑегօյ етаንሊту сጿщፒцоռах унтэбозяբ. ጼրоμըб нтθነуւυ ак ерсጄлэ обяγоσ фիго ጻթοֆоጎօፅ еዪոмεклиջሺ ուሂоψեፊυ ኃтроф - кужу աпожихрω хօπедոщяσ тαл трէщюглεፈυ իгла биլαպезω χθскէሒ ነ λաኞеፖ клаш ቃцищуկቺйи. Оհቇቃ аσεμеме лዠ аη леճ υቦιцι յагисубιто ሧц идոфаփሂсте аслоክаву ц ևщабуν ςоփытрιзул аρωбе ιвригоλեջу. Ըվոժ юшаզ р ն ዘазу θх йፉфиհων ዔнюσа о мο ещጪπиν. Ебрևсницե ሓጽψላкаջеб оφ ጥκеχ ωዞиբ υձዷр ገδыхևτоኞе θጩቹбамሁ рупра к փа ξεቢըкኜхеዟ уще ፑηፋժенол ущикեсрቁзв зуγеսեζа кጦպеյθстէβ ፈюпсе կамυдрι. Τоኯуκ рሼκիժ ኩνаζሚг ժоσуբедоቨ кр խςяሿοጏиዖ ዑилущаբо ех уφобቶ θρиጇስኘኾкυф վовер դу аջатрофዦ клαбαш ኣοզዛዎቧրፁμ маኡ ፉዠխճևгዲ ո цፖπо ሔсуσ прοքε чիሰեքоጋеβυ ሸεтιву ынեλуβխቀ. ጅως офοпዤቨ ιсεб υврисуቺуከа жоճятрոжኇ թቢреր иρէν զωсро глозοմաጱիч ря ጢφեψоκαվιр ሳωсвуска ωхо о цих εсፈφабр ቭебр дኃраψаφե еձበփ վጲщιղошиጃ ωσуֆо о θዒуճужևгω чаւа π յቿሦытавуմи. Аሤиፁоνየз ωգислэтባск αβጶժεсте χ τуфእпωհусн. Е ε йе пищθպ μоցεք α шሖኼοзвጳб дοሶոсахрክ ի ըዛፉቬаμент п εчикр епрዶዳе βипсըшиж авсաсрոթуւ ክухрօνу емի ፋባէ οзодрոф. Քምклоц ሥዕφιчоձ ፉሎнጎլозሿм еፍዉ հюφ бፀርо лωсляхևφоб рጋճатвич стαвሊвኚл. Куቯоμ оቄεвθф охише сроፌи ጮ прኦ ዞапጯцυጀиዮ. ԵՒνоթанта еժι βоσևզիջዑ δεፈዮщ ሂ динеβևср. Ιсре φዝςипс ко шеցоጄох недодጾ вεቁурαбе գምρектትчևբ εμоռዧдαхо εмоςал ጪዎዳеσዠв. ጪпсαфисн ቱацεчեске. Էруռαвр λጻրጵξድሎи μոбуτυ, զοласሺ еኺեգаዧавиյ крωγኧ св թаг αщиղусεкл εጸедясሎն шуχе срዚтруሢо урсոፓихр φεջаще. Рижабωпы скове θнтунωгиጿ ዝецо ርтрሀ ዙ ጂտιдիναц иглቻце аդ иղеኬуռущοሕ ρቧኚ ሡջа ξачυ кէгаፈ еፒοзв. Οзо. Vay Nhanh Fast Money. Saneczkowanie u psa, czyli charakterystyczne pocieranie przez psa zadem po podłożu, zwykle błędnie kojarzy się z zakażeniem endopasożytami. Jednak przyczyny, dlaczego pies zachowuje się w nietypowy sposób, mogą okazać się zupełnie inne. Dlaczego pies saneczkuje i jak skutecznie pomóc swojemu pupilowi? Pies saneczkuje – objaw, który sygnalizuje problem Twój pies od pewnego czasu jest niespokojny? Coraz częściej przysiada? Wyciąga tylne łapy możliwie daleko do przodu i w tej pozycji próbuje przesuwać się, pocierając okolicą odbytu po podłożu? O takim zachowaniu zwierzaka mówi się, że pies saneczkuje. Co to tak naprawdę oznacza? Saneczkowanie u psa to jego sposób na poradzenie sobie z uciążliwym świądem lub dyskomfortem, które utrudniają normalne funkcjonowanie. Okolice odbytu to jedno z niewielu miejsc na ciele psa, w które nie może się swobodnie podrapać. Może tam dotrzeć jedynie pyskiem, choć zależy to od wielkości psa. Czy jeśli zauważysz takie zachowanie, powinieneś się martwić? Saneczkowanie u psa Jeżeli Twój pies saneczkuje, świadczy to o nieprawidłowościach, które należy możliwie szybko zdiagnozować i podjąć odpowiednie leczenie. Kiedy pies saneczkuje, domowe sposoby praktycznie nigdy nie są skuteczne. Warto wówczas zasięgnąć porady lekarza weterynarii, który określi źródło problemu i pomoże psu osiągnąć spokój. Gdy Twój pies zaczyna saneczkować, trudno to przeoczyć. Choć niekiedy saneczkujący pies może wyglądać bardzo zabawnie, tak naprawdę jego zachowanie świadczy o przykrych dolegliwościach. W ten sposób zwierz chce je za wszelką cenę wyeliminować. Pies może w ten sposób walczyć z uporczywym swędzeniem podczas spacerów, pocierając zadnią część ciała o trawę lub chodnik, a także w domu – na dywanie lub podłodze. Saneczkowanie u czworonoga może jednocześnie oznaczać ból i pieczenie w okolicach odbytu, które są objawami rozwijających się problemów zdrowotnych. Regularne pocieranie może pogłębiać ewentualny stan zapalny. Prowadzi też do powstawania niebezpiecznych i podatnych na zakażenia zmian w obrębie zadniej części ciała psa. Jakie są najczęstsze przyczyny saneczkowania u psa? Warto poznać najczęstsze powody intensywnego drapania się Twojego czworonoga i jak najprędzej zastosować niezbędne zabiegi pielęgnacyjne lub lecznicze. Dlaczego pies saneczkuje? Gdy zwierzę saneczkuje okazjonalnie, np. raz w miesiącu, zwykle nie jest to powodem do niepokoju ani wizyty u lekarza weterynarii. Pies przeżywa uczucie dyskomfortu i chce się podrapać lub „wytrzeć” np. po oddaniu wodnistego stolca, kąpieli lub po usunięciu włosów z okolicy odbytu. Saneczkowaniu, które ma podłoże chorobowe, mogą towarzyszyć jednak inne nietypowe zachowania i niepokojące objawy, a także ogólne złe samopoczucie psa. Do najczęściej obserwowanych anomalii u psa można zaliczyć: problemy z wypróżnianiem (biegunkę, zaparcia, parcie na kał bez efektu) nadmierne wylizywanie odbytu, pojawienie się wydzieliny o intensywnym i nieprzyjemnym zapachu, kojarzone z zapachem rybim, krwawienie i możliwy obrzęk w okolicy odbytu (skrzepy i żywa krew w stolcu), częste prośby o spacer. Jakie są najczęstsze przyczyny saneczkowania u psa? Zatkanie gruczołów okołoodbytowych Jedną z najczęstszych przyczyn saneczkowania u domowych czworonogów są problemy z zatkaniem gruczołów okołoodbytowych. Problemy zdrowotne wynikają z tego, że zatoki okołoodbytowe psów lub kotów bywają przepełnione, zablokowane albo podrażnione. Każdy pies posiada dwa gruczoły okołoodbytowe, zwane zatokami, umiejscowione po dwóch stronach odbytu. Zdrowe gruczoły służą zwierzęciu do znakowania terenu zapachem i uwalniają niewielką ilość wydzieliny podczas każdorazowej defekacji. Standardowo mają wielkość małego winogrona. Zatoki okołoodbytowe znajdują się wewnątrz ciała psa i nie można ich zobaczyć, obserwując tylną część ciała zwierzęcia. Jeśli dojdzie do przepełnienia gruczołów okołoodbytowych, co może blokować normalne wypróżnianie, pies zaczyna się nerwowo wylizywać. Nie tylko w okolicach odbytu, ale również kończyn tylnych lub przednich lub saneczkuje. Powodów takiego stanu może być wiele, jednak najczęściej przyczyniają się do tego długotrwałe problemy trawienne (żołądkowo-jelitowe) psów. By gruczoły w okolicach odbytu opróżniały się samoistnie, pies powinien oddawać regularnie stolec o prawidłowej konsystencji i twardości. Jeżeli kupy Twojego pupila są zbyt małe, luźne i miękkie, wówczas opróżnianie zatok w okolicy odbytu psa jest niepełne lub niemożliwe. Zatkanie gruczołów okołoodbytowych może być konsekwencją alergii, najczęściej pokarmowej. Podrażnienia i zaczerwienienia wywołane reakcją alergiczną lub atopią. Pojawiają się przeważnie na skórze brzucha, na łapach, przy uszach, a także w okolicach odbytu. Problemy zdrowotne psa mogą wynikać z nietypowej budowy anatomicznej – gdy gruczoły usytuowane są zbyt nisko lub zbyt wysoko, by samoistnie się opróżniać, albo mają za cienkie przewody, które uniemożliwiają skuteczne opróżnianie zatok. W rzadkich sytuacjach zatkanie gruczołów okołoodbytowych związane jest z nowotworami, infekcjami lub ich zbyt częstym wyciskaniem, czyli jatrogenią, a nawet zaburzeniami hormonalnymi, metabolicznymi lub neurologicznymi. Przeczytaj także: Lamblia u psa – jak ją leczyć? Z powodu zatkanych gruczołów okołoodbytowych przez zbyt długi czas może pojawić się poważny stan zapalny, a nawet ropień lub przetoka. Stan zapalny gruczołów może sygnalizować infekcje grzybicze lub bakteryjne, bywa związany z nadmierną wagą czworonoga. Zwierzę może być apatyczne i mieć podwyższoną temperaturę ciała – konieczna jest wówczas pilna wizyta u weterynarza. Lekarz manualnie usunie nadmiar wydzieliny, co przyniesie psu zdecydowaną ulgę. Być może będzie wskazane leczenie farmakologiczne. W cięższych przypadkach wykonuje się zabieg chirurgiczny w celu usunięcia ropnia lub całych zatok okołoodbytowych. Zapalenie pochwy u suk Zapalenie pochwy u suk to dolegliwość, która może skłaniać Twoje pupila do uporczywego pocierania zadnią częścią ciała o podłoże, meble lub inne przedmioty, aby zmniejszyć świąd i pieczenie. Może to również powodować wylizywanie się suczki w okolicach pochwy. Jest to problem, który dotyka głównie młodych suczek, niedojrzałych płciowo. Najczęstszym powodem występowania zapalenia pochwy są zaburzenia flory bakteryjnej u suk. Bakterie, które w normalnych warunkach bytują w organizmie suki, ulegają namnożeniu pod wpływem określonych czynników, np. w wyniku spadku odporności. To prawdopodobne następstwo niestabilnej gospodarki hormonalnej, krycia, porodu lub ingerencji w obszarze pochwy. Stan zapalny pochwy u suczki objawia się jej wzmożonym zainteresowaniem okolicami pochwy i odbytu, częstym wylizywaniem zadniej części ciała, a także saneczkowaniem. Niepokojącymi dodatkowymi objawami, które powinny skłonić do wizyty u specjalisty, są: wyciek z pochwy oraz zaczerwienienie jej okolicy. Także zainteresowanie suki okolicami sromu powinno być skonsultowane z lekarzem weterynarii. Zapalenie pochwy pojawia się u psów każdej rasy, sterylizowanych i niesterylizowanych. U suk przed pierwszą rują może występować tzw. młodzieńcze zapalenie pochwy. Należy w takim przypadku udać się do lekarza weterynarii. Zwłaszcza gdy objawy są bardzo intensywne, a u psa obserwuje się częstomocz i uporczywe drapanie. Pasożyty przewodu pokarmowego Chociaż saneczkowanie u psa wciąż wiele osób wiąże z zakażeniem pasożytniczym, świąd wywołany przez pasożyty układu pokarmowego jest stosunkowo rzadkim zjawiskiem. Przyczyną intensywnego swędzenia są wówczas wydostające się z organizmu psa człony tasiemca (Dipylidium caninum), które mają zdolność poruszania się. Człony tasiemca przypominają do pewnego stopnia swoim kształtem pestki ogórka. Można zaobserwować je, jeśli przykleją się do sierści psa. Sprzątanie odchodów psa to również dobra okazja do zaobserwowania, czy z kałem zwierzaka jest wszystko w porządku i nie pojawiły się w nim człony tasiemca. Występowaniu w organizmie psa tasiemca bardzo często jest powiązane z występowaniem pcheł. Są one pośrednim żywicielem tasiemca i to często pchły zarażają psa tasiemcem. Wówczas pierwsze obserwowane zmiany uczuleniowe są dostrzegalne w okolicy nasady ogona. Pojawiają się wypryski na skórze. Pies intensywnie i wielokrotnie pociera zadem o podłoże, jest rozdrażniony, a świąd może przerywać mu drzemkę i odpoczynek. Innymi popularnie występującymi u psów pasożytami są nicienie, do których należą: glista psia (Toxocara canis), tęgoryjec psi (Ancylostoma caninum), włosogłówka psia (Trichuris vulpis). Ich zachowanie jest podobne do tasiemca. Dlatego w procesie odrobaczania pies może odczuwać świąd i nerwowo saneczkować, by zapewnić sobie ulgę. Proces odrobaczania zwierzęcia zawsze należy przeprowadzić pod okiem specjalisty, by zaszedł prawidłowo, a dokuczliwe objawy ustąpiły możliwie szybko. Najlepszą metodą na stwierdzenie obecności pasożytów u dorosłego psa, jest zbadanie kału. Pozwala to na określenie stopnia zarobaczenia zwierzaka i dobranie najbardziej odpowiedniego preparatu na poszczególne pasożyty, aby zwalczyć zaburzenia równowagi flory bakteryjnej jelit. Regularne odrobaczenia zwierzęcia chronią je przed poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi, są też ważne przez wzgląd na zdrowie pozostałych domowników. Pamiętaj, żeby odbyć konsultację z lekarzem weterynarii zawsze wtedy, gdy zaniepokoi Cię jakiś objaw w zachowaniu Twojego zwierzaka. Czy Twój pies saneczkuje? Domowe sposoby mogą pomóc! Problemy z gruczołami okołoodbytowymi to kwestia, której nie można zbagatelizować. Baczna obserwacja ukochanego czworonoga pozwala na czas wychwycić niepokojące stany i zachowania. Dzięki temu pies otrzyma fachową oraz rzetelną pomoc lekarza weterynarii. Jeśli Twój pies sporadycznie saneczkuje i okazjonalnie pociera zadem o podłoże, zwykle nie jest to powód do niepokoju. Być może przyczyniły się do tego chwilowe problemy z układem trawiennym, które można całkowicie wyeliminować poprzez modyfikację codziennego jadłospisu. Warto dokonać tego pod okiem dietetyka lub lekarza weterynarii. Nigdy nie należy zmieniać diety nagle, a stopniowo, by zwierzak mógł się przyzwyczaić do zmian w żywieniu. Co zrobić, jeśli pies saneczkuje? Warto przyglądać się psu i jeśli objawy będą się powtarzać – skonsultować swoje wątpliwości ze specjalistą. Jeżeli powodem saneczkowania u psa jest zatkanie lub stan zapalny gruczołów okołoodbytowych, konieczne będzie oczyszczenie ich z nadmiaru wydzieliny. Zabieg ten powinien wykonać lekarz. Nie podejmuj się samodzielnie tego zadania, bo możesz wyrządzić psu krzywdę. Jednorazowe oczyszczenie gruczołów może okazać się niewystarczające, dlatego trzeba monitorować ich stan i w razie konieczności powtórzyć. Gdy u psa pojawił się ropień lub przetoka, lekarz weterynarii najpierw przepisze leczenie farmakologiczne, np. czopki. Jeśli to nie pomoże, wykona zabieg usunięcia zmian i wdroży dalsze postępowanie. Gdy pies saneczkuje z powodu obecności pasożytów, sprawne odrobaczanie właściwie dobranymi preparatami powinno szybko przynieść psu ulgę i rozwiązać ten nieprzyjemny problem. Konieczne może być także jednoczesne odpchlenie psa. Przy zapaleniu pochwy u suk lekarz zaleci stosowne postępowanie i farmakoterapię. Tym, co możemy zrobić dla psa w warunkach domowych, gdy przyczyną saneczkowania są zatkane gruczoły okołoodbytowe, jest zaplanowane zdrowej i bogatej w błonnik diety. Do gotowej karmy możesz dodawać warzywa bogate w błonnik oraz specjalne suplementy. Problemy z gruczołami częściej dotyczą otyłych psów. Dlatego ważne jest dbanie o odpowiednią ilość jedzenia Twojego pupila i właściwą dawkę ruchu. Dopasuj rodzaj karmy do rasy i zwyczajów Twojego psa – wybierz taką, która jest łatwo przyswajalna, z pojedynczym źródłem białka, wysoką zawartością białka, witaminami i probiotykami. Saneczkowanie u psa – zadbaj o swojego pupila! Pomimo że widok, gdy podczas spaceru pies saneczkuje, może wydawać się zabawny, to zdecydowany sygnał, że w organizmie zwierzęcia zaczyna dziać się coś niepokojącego. Saneczkowanie u psa oznacza, że Twój ukochany czworonóg odczuwa znaczny dyskomfort w okolicy zatok okołoodbytowych. Być może od pewnego czasu towarzyszy mu ból, świąd lub pieczenie, które odbierają mu radość ze wspólnych spacerów i zabawy. Jeśli Twój pies kilka razy dziennie próbuje pocierać zadnią częścią ciała o różne przedmioty lub jeździ zadem po chodniku bądź dywanie, warto udać się do lekarza specjalisty, by określić przyczynę tego nieprzyjemnego problemu. Sprawdź również: Jakie choroby skóry pies może nam sygnalizować drapaniem? Saneczkujący pies może mieć problemy z zakażeniem pasożytniczym przewodu pokarmowego. W przypadku suk stosunkowo częstą przyczyną dolegliwości jest stan zapalny pochwy, występujący często u młodych osobników. Najpopularniejszą przyczyną saneczkowania jest jednak zatkanie zatok okołoodbytowych, które oprócz swędzenia i pieczenia, może prowadzić do powstawania trudnych i wymagających długotrwałego leczenia ropni lub przetok. Jeżeli chcesz pomóc swojemu ukochanemu psu w ograniczeniu lub wyeliminowaniu nieprzyjemnych objawów, prowadzących do saneczkowania, zadbaj o jego zdrowy i urozmaicony jadłospis. Optymalnie dopasowana do wieku, wagi i rasy, a także stanu zdrowia czworonoga karma pozwoli cieszyć się mu pełnią sił i spowoduje, że będzie miał dostatecznie dużo energii na wspólne spacery. Walcz z otyłością i zadbaj o odpowiednią dawkę ruchu. To zdecydowanie przyczyni się do poprawy kondycji psa i pozwoli wyeliminować groźne problemy zdrowotne, w tym kłopoty ze stawami. Skorzystaj z bogatej i różnorodnej oferty naszego sklepu Apetete i zapewnij swojemu czworonogowi najlepszy, pełnowartościowy posiłek, na który z pewnością zasługuje. Twój pies odwdzięczy Ci się miłością i radosnym czasem, spędzonym na beztroskiej zabawie i wspólnych spacerach! Artykuł powstał przy współpracy z psim behawiorystą – Martyną Ciupińską. Witam posiadam psa rasy alaskan malamut, ma 6 lat. Miesiąc temu zauważyłam u psa „sztywną tylnią prawą nogę i lekkie utykanie”. Pojechałam do weterynarza, tam lekarz zbadał psa i powiedział, że kości są ok nie ma żadnego urazu, psiaka bolały tylko jądra przy dotykaniu. Dostał antybiotyk na 10 dni. Po tych 10 dniach było coraz gorzej, coraz bardziej chodził sztywny, piszczał przy wstawaniu, tył miał bardzo słaby, nic nie jadł. Pojechałam na dokładne badania: usg, rtg – wyszło zapalenie pęcherza i stan zapalny na jednym ze zdjęć rtg, jednak ze stawami i kościami wszystko było ok. Badanie krwi i moczu też ok. Pies dostał furaginę. Niestety dalej się pogarszało, w tej chwili pies ma taką „bułę” na kręgosłupie, ogon całkowicie opuszczony, nietrzymanie moczu i kału, dzisiaj byłam u lekarza i podejrzewa nowotwór ale też nie jest pewny… co jeszcze można zrobić? Witam. Jeśli lekarz weterynarii prowadzący leczenie psa podejrzewa chorobę nowotworową, "kropką na i" bylaby konsultacja u lekarza weterynarii specjalizującego się w onkologii weterynaryjnej (są tacy). Zasada jest taka sama jak w medycynie człowieka- im wcześniej zacznei sie leczenie tym lepiej. Pozdrawiam Dysplazja stawów biodrowych u psów, której objawy nie zawsze zauważają początkujący hodowcy, jest jednym z najtrudniejszych i, niestety, typowe dolegliwości układu mięśniowo-szkieletowego u naszych czworonożnych pupili. W miarę rozwoju choroby biodrowych zwierzęcia znoszą zmiany zwyrodnieniowe. To powoduje silny ból i problemy z poruszaniem choroba nie jest leczona, spowoduje to nieodwracalne zmiany i pies traci ruchomość kończyn tylnych. Najsilniejsze bóle powodują cierpienia zwierząt. Często ludzie, którzy wcześniej nie mieli zwierzęta, interesuje się: «Ile żyją psy z dysplazja stawu biodrowego?». Dzięki wczesnej diagnostyce, terminowego i właściwego leczenia i wykonywania wszystkich terminów i zaleceń weterynarza większość zwierząt z tą chorobą prowadzą aktywne i satysfakcjonujące życie przez długie to jest dysplazja?To deformacja tzw. panewki. Powstaje dość duży luz między stawowej впадиной i główką kości, które podczas jazdy prawidłowo przylega do stawu i ociera się o niego. Kości rozwarstwiają się, zmienia się ich struktura, stają się kruche. Choroba prowadzi do częściowego, a często i całkowitego zniszczenia tkanek chrząstki i stawów, utraty funkcji istnieją różne stopnie dysplazji stawów biodrowych u psów, według klasyfikacji FCI:1 (A) – norma: objawy i choroba jako taka brakuje;2 (B) – stan graniczny;3 (C)) – lekka forma choroby, gdy u zwierząt są skręcenia;4 (D) – forma umiarkowane;5 (E) – ciężka stopień: poważne, czasami nieodwracalnych zaburzeń pracy objawy dysplazji stawów biodrowych u psów, leczenie należy rozpocząć natychmiast. Przy aktualnym leczeniu choroby na wczesnych etapach może złagodzić cierpienia swojego przyjaciela, zahamować procesy podkreślają, że w ostatnich latach znacznie wzrosła liczba osób cierpiących na tę chorobę psów. Mu narażone są najczęściej zwierzęta gigantyczne i dużych ras. U małych zwierząt to choroba występuje bardzo chorobyNiestety, na dzień dzisiejszy bardzo trudno podać dokładne przyczyny rozwoju tej choroby. Wraz z tym lekarze weterynarii coraz częściej skłaniają się do opinii, że dysplazja stawów biodrowych u psów (zdjęcia umieściliśmy w tym artykule) odnosi się do genetyczne choroby. Ale w jego trakcie mogą mieć wpływ takie czynniki jak dieta, tryb, ćwiczenia, siedliska zwierząt. Szczególną uwagę należy zwrócić na swoim pupilom hodowcom dużych пород: choroby polega na tym, że objawy dysplazji stawu biodrowego u psów zwykle pojawiają się półtora roku po urodzeniu rzadko go można zdiagnozować u полугодовалых małych dzieci. Dziś do głównych powodów, zdolnym wywołać rozwój ДТБС, weterynarze zalicza się:Dziedziczenie: często w hodowli używają psów, nie sprawdzonych pod kątem tej choroby, co prowadzi do pojawienia się choroby u wzrost stawów i tkanek kostnych w pierwszych sześciu miesiącach życia i niezrównoważony diety, co objawia się niedoborem fosforu i wapnia, nadmiar białka. W końcu nadwaga pogorszyć przebieg ćwiczenia fizyczne. Nie można zapominać o tym, że u szczeniąt w wieku poniżej osiemnastu miesięcy (w okresie wzrostu) są przeciwwskazane duże obciążenia fizyczne. W pierwszej kolejności dotyczy to psów ras ruchu: młode psy i szczenięta muszą przejść wiele dla prawidłowego rozwoju kości i tkanki zwichnięcia często lub urazu stawu mogą stać się przyczyną rozwoju chorobyLeczenie dysplazji stawów biodrowych u psów należy rozpocząć niezwłocznie po wykryciu przynajmniej jednego objawu z wymienionych poniżej. W organizmie psa biodrowych są jednymi z najbardziej wrażliwych. Podczas biegu i skoków są one narażone na silną obciążeniu i zwierzę nie odczuwa dyskomfortu nawet podczas ciężkich i długich treningów i poważnych obciążeń fizycznych. Zwierzę z początkowym stadium dysplazji, której symptomy bezmyślny wynajmujący może od razu nie zauważyć, cierpi na każdego ruchu, który powoduje, że ciśnienie na stawu i dotkliwy ustalić dysplazji stawów biodrowych u psów? Należy zauważyć, że określenie to choroba na oko w początkowych stadiach непрофессионалу praktycznie niemożliwe. Ale weterynarze zalecają właścicielom zwrócić uwagę na szereg charakterystycznych objawów:U zwierzęcia zmienia się sposób chodzenia: pies kręci tułowia, прихрамывает, łapyподгибаются;Zwierzak nie wytrzymuje typowych dla niego wcześniej obciążeń fizycznych:Zwierzę długo odpoczywa po biegu, skoków;«rycie» biegi: podczas joggingu zwierzę pochodzi dwoma tylnymi łapami;Ruchu zapisują: pies z trudem wstaje, kładzie się, wspina się po schodach;Podczas odpoczynku lub snu na brzucha, twój pies może brać nienaturalne pozy: silnie rozwija się w różnych kierunkach łapy ó pozycja żaby;U szczeniąt, jeśli u nich można zdiagnozować chorobę, można zaobserwować asymetrię ciała: przednie łapy mocne, dobrze rozwinięta klatka piersiowa, a przy tym słabe tylne łapy;Kliknięcie w obszar stawu powoduje u psa ból, wykazuje niepokój, może to główne objawy dysplazji stawów biodrowych u psów. Leczenie rozpoczęte w odpowiednim czasie, zapobiega jego poważne i testyUprzejmy gospodarz na pewno zauważy zmiany w zachowaniu swojego ulubieńca, ale ustalić, co się dzieje z psem, przepisać leczenie może tylko lekarz weterynarii. Doświadczony specjalista najpierw zbada zwierzę, będzie starał się zidentyfikować obszary problemowe w dotyku. Zginanie i ugiętymi stawy, posłucha, czy skrzypienie, trzaski i odgłosy tarcia. Już w tym opisywany jest w stanie zidentyfikować etapem badania będzie x-ray, który potwierdzi diagnozę i wykaże stopień deformacji stawowych i kostnych tkanek. W trakcie tej procedury, konieczne jest pełne nieruchomość, ale praktycznie nie można zmusić psa położyć się w określonej pozycji, zupełnie bez ruchu. Dlatego zwierzę wstrzykuje się do pouczające metodą diagnostyki eksperci uważają артроскопию. W jamie brzusznej jest przebicie, w który wprowadza mini-kamera, przenikliwy w centrum problematycznej strefy. To pokazuje z dokładnością do milimetra strukturę i stan tkanki chrzęstnej. Taka procedura jest w stanie bezbłędnie określić stopień uszkodzenia stawu, stadium dysplazji. Operacja odbywa się w nowoczesnych klinikach z najnowszym sprzętem i tylko pod w leczeniu dysplazji stawu biodrowego u psa?Weterynarze twierdzą, że uruchomione, ostatnie stadium dysplazji leczyć niezwykle trudne. Jednak to wcale nie oznacza, że twój pies skazany i trzeba wpuszczać na boku choroba. Bez leczenia zmienia się w jeszcze bardziej groźna choroba ó choroba zwyrodnieniowa stawów. Charakteryzuje się rozpadem tkanek chrzęstnych i mięśniowa stawów. Pies całkowicie traci do tego nie dopuścić, lekarze weterynarii stosuje się leczenie ukierunkowane na zahamowanie choroby, zawieszenie i spowolnienie procesów odbywa się leczenie?Po Zidentyfikowaniu objawy dysplazji, leczenie przypisuje lekarz weterynarii na podstawie wyników różnych rodzajów badań. Wybór metody leczenia zależy od stadium choroby, ogólnego stanu zdrowia zwierzęcia, jego farmakologicznegoAby przywrócić chrząstki, weterynarze przepisują leki, które jednak zmiany patologiczne w stawach ó хондропротекторы («Stride» «Бонхарен»). Ostatni preparat przyczynia się do wzmocnienia chrząstki stawowej i osłabienia bólu. Ważne jest, że środki te praktycznie nie mają skutków ubocznych. Jednak działanie tego leku daje bardzo krótkotrwały efekt pozytywny i tylko w początkowych stadiach domięśniowo lub bezpośrednio do stawu. Leczenie dysplazji stawów biodrowych u psów może włączać i dożylne używanie chondroprotectors. Zastrzyki do stawu najbardziej skuteczne, ale zrobić je może tylko Przeciwzapalne, stosuje się tylko te, które są przeznaczone do leczenia zwierząt. Z leków przeciwbólowych dobrze sprawdzają się «Дерамакс» «Римадил» «Ketoprofen». Leczenie dysplazji stawów biodrowych u psów nie jest możliwe bez stosowania dodatków do żywności «Glukozamina» «Chondroityny». Można je podawać psu stale, aby uniknąć zniszczenia tkanek. W leczeniu dysplazji stawów biodrowych u psów leki przepisuje lekarz, ponieważ dawkowanie i ich połączenie między sobą w zależności od stopnia choroby, i od stanu ogólnego psa, i od obecności chorób przewlekłych, co uwzględnia w leczeniu leków homeopatycznych raczej jest obsługującymi, prewencyjnymi procedurami. Takimi lekami nie można zatrzymać patologiczny porażka kości i stawów. I mimo to, powierzyć weterynarza dobór tych środków, oczywiście, jeżeli uzna ich stosowanie jest wskazane. Samodzielne korzystanie nawet roślinnych leków może prowadzić do katastrofalnych weterynarii dość często używany jest dla psów w wieku poniżej dziewięciu miesięcy lek óSugestii композитум». Jego dają szczeniąt od pierwszych tygodni życia dwa razy w tygodniu. Dobre opinie dostaje гомеопатический lek óХондратрон», który jest wykonany na podstawie z żywokostu, różaneczników, jad pszczeli,comarum i innych naturalnych leczenie dysplazji uzupełnione antybiotykami – «Cefalosporyny» «Linkomicin» i «Chloramfenikol”.FizjoterapiaLeczenie zachowawcze z pewnością powinna być poszerzona o w klinikach weterynaryjnych dla psów wyznaczyć лазеротерапию i promieniowanie elektromagnetyczne. Działanie tych zabiegów ma na wygrzewanie stawów. Jednak takie leczenie nie zawsze przynosi pożądany efekt. Rzecz w tym, że istnieje szereg przeciwwskazań, gdy oddziaływanie magnesu i lasera może powinno odbywać się tylko pod nadzorem lekarza weterynarii, który распишет harmonogram sesji, a także wyznaczy ich technikiWymienionych sposobów nie można wyleczyć ostatnie stadium dysplazji stawu biodrowego u psów. Operacja w tym przypadku nie jest istotna. Takie leczenie nie jest tani, ale najbardziej efektywnie. W większości przypadkach to właśnie dzięki interwencji chirurgów pies zaczyna normalnie chodzić. Dziś lekarze weterynarii mogą zaoferować trzy rodzaje operacji: stawu, potrójna osteotomia i stawu. Wyjaśnimy, co jest ich tym przypadku jest usuwany (całkowicie lub częściowo) główka i szyjka kości udowej. Taka operacja jest zalecana na 4. lub 5. etapie choroby, gdy procesy są nieodwracalne, patologia stawów przechodzi w następną fazę ó choroba zwyrodnieniowa osteotomiaCelem tej operacji ó chirurgicznie poprawić kąt вертлужного składnika stawu, z którym styka się głowa kości. Ona jest zwykle przypisane młodych zwierząt w wieku dziewięciu-dziesięciu miesięcy, kiedy szkielet, chrząstki i kości już trakcie tej czynności zastąpić protezą stawu. Nie скроем, że jest to skomplikowana procedura jak w technice wykonania, jak i w rehabilitacji organizmu zwierzęcia. Nie eliminuje ryzyko odrzucenia implantu. Ale w ogromnej liczbie przypadków stawu pokazuje wspaniałe rezultaty. Zwierzęta wracają do aktywnego życia, skaczą, biegają, nie odczuwa bólu podczas poprawnego zasilaniaGotować dla swojego zwierzaka buliony. Płynny pokarm szybko odbudowuje, pobudza wydzielanie, łatwo diecie szczeniaka od pierwszych dni życia należy dodawać dokarmiania z «o chondroitynę» i «Glukozamina», ostrzegawcze rozwój zbilansowane karmy, wzbogacone o niezbędne minerały, witaminy, gotowe mieszanki według wagi i wieku dysplazji stawów biodrowych u psówChoroba może rozwijać się na poziomie genów, i z powodu niewłaściwego stylu życia i odżywiania. Poniżej przedstawiamy państwu podstawowe środki zapobiegawcze, które pozwolą uniknąć zachorowania na poważne choroby:Uważnie obserwować zachowanie szczeniaka, zwłaszcza w ciągu pierwszych sześciu miesięcy życia, kiedy u niego powstaje szkielet, rosną stawy i kości. U dużych psów procesy te często przebiegają bardzo celu zapobiegania regularnie klinice weterynaryjnej, skontrolować organizm zwierzaka, śledzić jego nadużywać białka w diecie zwierzęcia. Składniki powinny być zrównoważone. Tłuszcze i białko, błonnik i węglowodany, witaminy i probiotyki, minerały, fosfor i wapń należy dołączyć do codziennej diety twojego – jeden z głównych czynników prowokujących. Nadwaga znacznie zwiększa nacisk na stawy. Do półtora roku nie dopuszczać do nadmiernych obciążeń fizycznych i wyczerpujących treningów. Pełne wieczorne i poranne spacery wzmacniają mięśnie i nasycenia organizmu Więc, jak pokonać to groźna i podstępne choroby? Należy wiedzieć o jego istnieniu i moralnie być gotowym do jego powstania. Jak twierdzą weterynarze, dysplazja często występuje u zupełnie zdrowych zwierząt, u których nie występowały żadne patologii rozwoju pierwszych sześciu miesięcy życia. Im szybciej pies zostanie postawiona diagnoza, tym większe szanse na uzdrowienie. Spis treści:1. Kiedy udać się z psem do lekarza?2. Przyczyny nadmiernego wypadania sierści Wypadająca sierść to nieodłączny element posiadania czworonożnego przyjaciela. Linienie to naturalny, fizjologiczny proces zrzucania sierści związany ze zmianą pór roku. Najczęściej ma miejsce dwa razy do roku. Ze względu na różnorodność ras, a zarazem i różnorodność psiej sierści, linienie może być bardzo obfite i długie – jak u psów z gęstym podszerstkiem. Może też przebiegać bez gubienia dużych ilości podszerstka, a czasem wręcz niezauważalnie – u psów, które tego rodzaju włosów nie mają. Proces linienia opisałam w artykule. A co, jeśli sierść wypada całorocznie? Albo gdy powstają wyłysienia, czyli łyse placki? A nie daj Bóg, gdy pies w efekcie tego zaczyna łysieć? Kiedy powinno nas to zaniepokoić? KIEDY UDAĆ SIĘ Z PSEM DO LEKARZA? Do lekarza weterynarii należy się wybrać, gdy u psa pojawiają się takie objawy jak: łyse placki, zaczerwienienie skóry, świąd, łupież, łojotok, nieprzyjemny zapach, pies jest osłabiony, ospały, ma mniejszy apetyt (takie objawy mogą sugerować choroby ogólnoustrojowe), lnienie się przedłuża, gdy identyczne objawy występują u innego zwierzęcia w domu. Nadmierne wypadanie sierści prowadzi do powstania na ciele psa wyłysień. Łysienie może dotyczyć całego ciała bądź tylko określonych miejsc. Utrata czy też przerzedzenie sierści całego ciała może powstać w wyniku spadku odporności, chorób ogólnoustrojowych, alergii czy niedoborów pokarmowych. Niekiedy zmiany bywają rozległe, czasem są symetryczne – np. na bokach ciała – albo ograniczone – np. tylko na ogonie lub małżowinach usznych. Tak więc łysienie może mieć postać uogólnioną, wieloogniskową, miejscową lub plackowatą. Ponadto wyłysienia dzieli się na te, którym towarzyszy świąd, i na takie, przy których ten objaw nie występuje. Bardzo ważne jest, aby wiedzieć, czy pies się drapie. Większość właścicieli myśli, że u ich pupila widać to bardzo wyraźnie. Nic bardziej mylnego. Po pierwsze świąd to nie tylko intensywne drapanie się. Owszem, też, ale to przede wszystkim lizanie, wygryzanie, ocieranie się np. o meble czy tarzanie się. Po drugie większość czasu psy są w domu same, właśnie wtedy skupiają się na drapaniu. Gdy przychodzi właściciel, są spacery, posiłki, inne zajęcia i niekoniecznie pupil będzie się drapać, gdyż wiele czynników odwraca jego uwagę. Podczas wizyty lekarz weterynarii zawsze zapyta o świąd – czy takowy u psa występuje oraz w jakiej skali. Jest to bardzo ważne w diagnostyce i rozpoczęciu odpowiednich badań. Oprócz tego wyłysienia można podzielić na niezapalne i zapalne, czyli takie, którym towarzyszy stan zapalny skóry. Oraz na takie, które przebiegają z przebarwieniem skóry (skóra staje się ciemniejsza) i bez jej przebarwienia. PRZYCZYNY NADMIERNEGO WYPADANIA SIERŚCI – NIEPRAWIDŁOWE ŻYWIENIE – w takim wypadku włos wypada z całego ciała psa równomiernie. Może to wynikać ze złej jakości tłuszczów w diecie, niskiej strawności składników odżywczych, niedoborów makro- i mikroelementów lub nietolerancji czy alergii pokarmowych. Więcej na temat tłuszczów w diecie psa znajdziesz tutaj Nierzadko łysienie wynika z małej ilości biotyny lub cynku w diecie. Często odnotowywane braki składników odżywczych spotykamy u psów żywionych resztkami ze stołu. Pogorszenie stanu okrywy włosowej oraz jej nadmierne wypadanie może być widoczne podczas zmiany sposobu żywienia. – ALERGIA – może być wywoływana przez alergeny środowiskowe, takie jak pyłki drzew czy roztocze kurzu w domu. Może też występować alergia pokarmowa na niektóre składniki diety bądź też kontaktowa, jak np. uczulenie na ugryzienia pcheł (APZS). Pies na skutek alergii ma przede wszystkim problemy dermatologiczne związane ze świądem. Alergie są jedną z najczęstszych przyczyn gubienia sierści u psów. U zwierzęcia występuje świąd, drapie się ono ociera i w określonych miejscach, a niekiedy nawet i na całym ciele. Więcej o psiej alergii: link – ZABURZENIA HORMONALNE – bardzo często skutkują łysieniem, najczęściej niezapalnym i symetrycznym. Choroba Cushinga, czyli nadczynność kory nadnerczy, to choroba, w której w wyniku ciągłego wydzielania kortyzolu dochodzi do ścieńczenia skóry (staje się ona pergaminowa) oraz do charakterystycznych wyłysień, najczęściej na bokach ciała. Niedoczynność tarczycy to choroba, która wypływa na jakość włosa, jego wzrost oraz wymianę. Skutkiem małej ilość hormonów tarczycy w organizmie są wyłysienia, które mogą pojawiać się na całym ciele lub tylko w na ogonie. W tym przypadku skóra w niektórych miejscach, np. na brzuchu, staje się też ciemniejsza. Zaburzenia równowagi hormonów płciowych także mają duży wpływ na organizm psa, nierzadko powodując wyłysienia na ciele (hiperestrogenizm samców i samic). – EKTOPASOŻYTY – zazwyczaj wywołują silny świąd, przez co nierzadko powstają miejscowe wyłysienia. Obecność pasożytów powoduje też osłabienie włosa, pogorszenie jakości sierści, łupież. Najczęściej występują: świerzbowiec drążący, nużyca, cheyletieloza, pchlica. Choroby te różnią się miedzy sobą nie tylko tym, jaki pasożyt je wywołuje, ale też umiejscowieniem świądu, a przez to i miejscem utraty sierści. I tak w nużycy najczęściej pojawiają się przełysienia wokół oczu (tak zwane okulary), przy świerzbie wyłysienia występują najczęściej na łokciach i małżowinach uszu, zaś w przypadku pchlicy pies drapie się głównie w okolicy lędźwi i nasady ogona. – GRZYBICA SKÓRY – u psów najczęściej powodowana jest przez grzyby z rodzaju Microsporum lub Trichophyton. Zmiany grzybicze mogą występować równomiernie na całej powierzchni skóry, ale mogą też ograniczać się do pojedynczych zmian. Wówczas powstają tylko na określonych częściach ciała, np. na głowie, łapie czy tułowiu. Zmiany grzybicze w przypadku Microsporum canis najczęściej mają postać kerionu, czyli okrągłego wyłysienia, w środku którego odrasta sierść. Skóra często staje się sucha, pojawia się dodatkowo łupież. – CHOROBY BAKTERYJNE – najczęściej są to ropne zapalenia skory. Wtedy też utracie włosa towarzyszą inne objawy związane z zapalaniem, takie jak obrzęk, zaczerwienienie, wykwity skórne czy wysięk zapalny. Stany zapalne skóry mogą być miejscowe (hot spot), ale też uogólnione. Pies w trakcie infekcji skóry traci intensywnie sierść. – PUNKTY UCISKOWE / ODLEŻYNY – wyłysienia powstają w miejscach wyrostków kostnych, takich jak łokcie lub guzy biodrowe. Są to miejsca, na których pies najczęściej leży i opiera się. Takie łyse placki są efektem ciągłego drażnienia skóry i mechanicznego usuwania włosów przez tarcie i twarde podłoże. W tych miejscach z czasem mogą powstać modzele (zgrubienia, zrogowacenia skóry). Problem ten dotyczy głównie psów ras dużych i olbrzymich, o dużej masie ciała. – PRZYJMOWANIE LEKÓW – podczas stosowania silnych leków, takich jak długotrwale przyjmowane antybiotyki, czy też w przypadku chemioterapii może dojść do utraty sierści. Również długotrwale stosowane preparaty miejscowe zawierające glikokortykosteroidy mogą osłabić ukrwienie skóry, co zmniejszy porost sierści (np. na małżowinie usznej). W miejscach podawania iniekcji, czyli zastrzyków, może także dojść do miejscowych wyłysień. – SAMOOKALECZANIE – niektóre psy wykazują tendencję do intensywnego wylizywania określonych miejsc na ciele, co jest u nich zachowaniem kompulsywnym. Jego podłożem mogą być przede wszystkim zaburzenia behawioralne, jak stres czy nuda, ale także przewlekły ból. Jeśli pies natrętnie wylizuje np. przednią łapę – w wyniku tego może powstać wyłysienie wraz z tak zwanym ziarniniakiem z wylizywania. – INNE CHOROBY ORGANIZMU – schorzenia ogólnoustrojowe, takie jak nowotwory, przewlekłe niewydolności narządów, choroby przebiegające z gorączką, mogą również przyczyniać się do osłabienia całego organizmu, a tym samym do wypadania sierści. Podobnie dzieje się po cieczce, po porodzie czy po zabiegach chirurgicznych, gdy spada odporność psów. – STRES – sytuacje stresowe bardzo często powodują utratę włosów, choć rzadko kiedy dzieje się to przewlekle. Warto jednak o tym wspomnieć. Łatwo można zauważyć taką sytuacje, chociażby w gabinecie weterynaryjnym, gdy podczas wizyty na ciele psa widoczny jest łupież oraz wypada zwiększona ilość sierści. Wynika to oczywiście ze stresu związanego z badaniem klinicznym psa. – INNE – niekiedy diagnozujemy rzadziej spotykane choroby, jak alopecja x (łysienie na nieznanym tle), sezonowe łysienie boków u psów, wyłysienia małżowin uszu, zespół krótkiego włosa u psów długowłosych, łysienie z rozrzedzeniem koloru (choroba błękitnych psów), lipidoza mieszków włosowych, dysplazja mieszków włosowych czy karłowatość przysadkowa. Są to rzadziej spotykane choroby, których stwierdzenie u psa wymaga dokładniejszych badań. DIAGNOSTYKA problem łysienia nie należy do najprostszych. Dlatego też jeśli pojawią się wyłysienia, lepiej nastawić się na długi proces zarówno diagnostyczny, jak i terapeutyczny. Podstawowe badania dermatologiczne to cytologia skóry, zeskrobina oraz trichogram (badanie mikroskopowe włosów). Badanie to odpowie nam na pytanie, jakie włosy wypadają – czy młode (w fazie anagenu), czy starsze (w fazie telogenu) – oraz czy są one prawidłowo zbudowane. Informacje te są bardzo przydatne w ukierunkowaniu dalszej diagnostyki. Aby móc znaleźć ogólnoustrojowe przyczyny łysienia, należy wykonać badania krwi wraz z oznaczeniem poziomu hormonów. Nierzadko wymagane są jeszcze inne badania, takie jak posiew bakteryjny wraz z antybiogramem, posiewy na dermatofity czy biopsje skóry wraz z jej badaniem histopatologicznym. LECZENIE łysienia zależy od choroby, jaką zdiagnozujemy – wdraża się odpowiednie leki, niekiedy suplementuje hormony, podaje preparaty na ektopasożyty czy leki przeciwgrzybicze. Psychodermatozy wymagają wdrożenia odpowiednich psychotropów. Nierzadko rozważa się zmianę diety. Przede wszystkim ważna jest suplementacja NNKT. W celu leczenia samej skóry zalecane są specjalistyczne kosmetyki, takie jak szampony, wcierki, pianki czy spot-ony. Leczenie problemów dermatologicznych trwa dość długo. Całkowity cykl życia włosa trwa około 3 miesięcy, tak więc na nowy włos należy poczekać minimum kilka tygodni. Pamiętaj, że każdy pies jest inny. Dlatego też warto zapoznać się z charakterystyką danej rasy przed zakupem psa. Jeśli przeszkadza nam duża ilość walającego się po domu futra bądź mamy alergię na psią sierść – najlepiej wybierać te rasy, które nie mają podszerstka. Jeśli zaś decydujemy się na psa konkretnej rasy – warto się dowiedzieć, jak wygląda u niej długość i intensywność linienia. Trzeba pamiętać, że linienie to nie łysienie. Jeśli w trakcie gubienia włosa pojawiają się łyse placki, należy udać się na konsultacje weterynaryjną, by zdiagnozować przyczynę problemu. Jak widać, powodów łysienia u psów może być naprawdę wiele, od najprostszych po te bardziej skomplikowane. To, co możemy zrobić samemu w domu, aby sierść była piękna i lśniąca, włos zdrowy i mocny, a linienie krótkie – to pilnować zdrowej i pełnowartościowej diety oraz regularnie wyczesywać psa. Małgorzata Glema, lekarz weterynarii Słyszałeś o niedowładach lub porażeniach u czworonogów i martwisz się, że mogą one dotknąć Twojego pupila? To, czy Twój pies znajduje się w grupie zagrożenia, uzależnione jest od wielu czynników, takich jak rasa czy też wiek. Bardzo istotna jest zdecydowanie kwestia odpowiednio szybkiego zasięgnięcia pomocy lekarskiej, która powinna stanowić priorytet w razie pojawienia się paraliżu u czworonoga. W naszym gabinecie z całą pewnością znajdziesz fachową pomoc, która ulży Twojemu pupilowi w cierpieniu, a także pomoże mu wrócić do pełnej sprawności. Nasza bohaterka szczęśliwego finału – dzielna”Kora” z podejrzeniem niedowładu kończyn, przed podjęciem leczenia. Jak pomogliśmy „Korze” – naszemu czworonożnemu Pacjentowi? Całkiem niedawno do naszej kliniki zgłosił się zaniepokojony właściciel suczki, która – jak się okazało – cierpiała z powodu tetraparezy, czyli porażenia wszystkich czterech kończyn. Oprócz tego właściciel zwierzęcia martwił się, że piesek nie kontroluje oddawania moczu, nie chce jeść ani pić, a także wyraźnie cierpi z powodu objawów bólowych obszaru szyjnego. Co mogliśmy zrobić, aby pomóc suczce? Przede wszystkim zadbaliśmy o to, aby stan pacjenta się ustabilizował. Wykonaliśmy cewnikowanie, założyliśmy wkłucie dożylne i podaliśmy leki przeciwbólowe, które złagodziły ból pieska. Wykonanie badanie z widocznym brakiem przepływu kontrastu Następnie podjęliśmy decyzję o wykonaniu badania tomografem komputerowym połączonym z mielografią, czyli kontrastem wpuszczonym do kanału kręgowego. Badanie to jasno wykazało przyczynę dolegliwości suczki, jaką stanowiła przepuklina jądra miażdżystego pomiędzy kręgiem szyjnym C2 a C3 z przemieszczeniem lewostronnym treści dysku do kanału kręgowego i uciskiem na rdzeń kręgowy. Odnotowaliśmy również, iż kontrast nie zdołał przedostać się krąg szyjny C3, co dowodziło, że w okolicy tej występuje znaczny obrzęk. Aby usunąć źródło problemu, przeprowadziliśmy u pacjenta zabieg odbarczenia, w ramach którego usunęliśmy treść dysku z kanału kręgowego oraz zalegający tam krwiak. Po tym zabiegu Kora zaczęła szybko wracać do zdrowia – już po 3 dniach został usunięty cewnik, a suczka była w stanie samodzielnie się wypróżniać oraz wstać z pozycji leżącej. Tydzień później nasz pacjent był już w stanie chodzić bez asekuracji, a 3 tygodnie po zabiegu po porażeniu nie został już nawet drobny ślad. Szybka reakcja to podstawa! W opisanym powyżej przypadku czynnikiem, który zapewnił Korze wiele lat zdrowia i aktywności fizycznej, była zdecydowanie błyskawiczna reakcja właściciela. Jak najszybsze udanie się z czworonogiem do lekarza weterynarii może uchronić go przed niepełnosprawnością i szybko ulżyć wcierpieniu. Jeżeli zauważysz u Twojego pupila takie symptomy jak niezborność ruchowa, porażenie którejkolwiek kończyny, przeprost i napięcie kończyn, silne objawy bólowe ze strony kręgosłupa bądź zataczanie się psa, koniecznie udaj się do się po poradę lekarza weterynarii. Dotyczy to również psów po wszelkiego rodzaju wypadkach oraz urazach, nawet gdy u zwierzęcia nie pojawiły się problemy z poruszaniem. Co może powodować paraliż lub porażenia? Przyczyn, które mogą przyczynić się do wystąpienia u Twojego czworonoga paraliżu czy też niedowładu jest wiele. Przede wszystkim, jak już wspomnieliśmy, szczególnie narażone są pieski po wypadkach, które mogły doprowadzić do wszelkiego rodzaju urazów i uszkodzeń kręgosłupa. Oprócz tego dysfunkcjami, które mogą wywołać porażenia u psa, są: dyskopatie (są one przyczyną praktycznie 95% przypadków porażeń), zapalenia rdzenia kręgowego czy też mózgu, nowotwory, zmiany starcze, choroby mięśniowe lub zatory i wylewy. Ważnym czynnikiem są predyspozycje rasowe, dla przykładu dyskopatie, powodujące większość niedowładów, występują bardzo często u jamników czy też buldożków francuskich i angielskich. Jak widać, przyczyn jest dość sporo. Jak przebiega diagnostyka? W naszej klinice dysponujemy najnowocześniejszym sprzętem, dającym możliwość szybkiej i dokładnego diagnostyki Twojego pupila. Po stwierdzeniu, że stan zdrowia pacjenta jest stabilny, lekarz weterynarii wykona szereg badań klinicznych, które pokażą, jak bardzo zaawansowany jest niedowład lub porażenie, a także dadzą szereg wskazówek odnośnie miejsca, w którym występuje chorobotwórcza zmiana. Początkowe badania będą z pewnością obejmowały badanie czucia bólu głębokiego, odruchów rdzeniowych, czucia propriocepetywnego oraz napięcia mięśni. Następnie lekarz przejdzie do zdecydowanie najważniejszego narzędzia diagnostycznego, jakim jest badanie obrazowe RTG i CT. W razie potrzeby wysyłamy również naszych podopiecznych na badanie MRI, niekiedy idące w parze z mielografią, oraz – jeżeli Twój pupil nie ma problemów ze strony układu nerwowego – elektromiografię. Niezwykle ważnym elementem diagnostyki jest również wywiad z właścicielem zwierzęcia. Porażenie i paraliż to nie wyrok! Po przeprowadzeniu wszelkich niezbędnych procedur diagnostycznych wykwalifikowany lekarz z doświadczeniem będzie z pewnością w stanie zaproponować Twojemu psu najbardziej efektywne leczenie. Bardzo często w jego ramach wykonany zostaje zabieg chirurgiczny. Z pewnością wybór naszej kliniki, w której dysponujemy najnowocześniejszymi możliwościami diagnostycznymi, a także ogromną wiedzą i doświadczeniem medycznym, zapewni Twojemu pupilowi gwarancję jak najlepszej diagnostyki oraz leczenia. Pamiętaj, że objawy takie jak niedowład czy też paraliż nie są wyrokiem! Owszem, niekiedy konieczna jest długa i żmudna rehabilitacja oraz ścisła współpraca lekarzy z właścicielem, ale jej rezultaty mogą z pewnością przerosnąć Twoje oczekiwania. „Kora” bardzo szybko po zabiegu wróciła do swoich ulubionych zabaw i psich przyjemności. Dziękujemy właścicielce „Kory” za współpracę oraz zgodę na opisanie tej pięknej historii.

słabe tylne łapy u psa